واردات ظروف ریمل چگونه است؟

واردات ظروف ریمل به چه صورت است؟

یکی از محصولات آرایشی پر استفاده و پر کاربرد ریمل ها هستند که به منظور تقویت مژه ها و پر پشت تر کردن و بلندتر کردن آن ها مورد استفاده قرار می گیرند. در مورد ریمل ها آنچه غیر از ترکیب اصلی و رنگ و مواد اولیه تشکیل دهنده اهمیت دارد، ظرفی است که ریمل در آن قرار می گیرد و همین طور فرچه و براشی که برای کشیدن ریمب بر روی مژه ها از آن استفاده می شود. از این رو برای تولیدکنندگان ریمل در ایران واردات ظروف ریمل اهمیت زیادی دارد. ریمل ها در شکل ها و انواع گوناگونی به صورت مایع یا پودر یا به شکل کرم موجود می باشند و بر این اساس شرکت های تامین کننده به واردات ظروف ریمل مشغول می باشند. ریمل های مژه دارای ترکیب و مواد اولیه متفاوتی نسبت به ریمل های ابرو می باشند اما به طور کلی می توان گفت مانند سایر محصولات آرایشی موا اولیه اصلی تشکیل دهنده آن ها شامل رنگدانه ها، روغن ها، موم ها و نگهدارنده های مجاز می باشد. از آنجایی که رایج ترین نوع و شکل ریم به صورت مایع در لوله و همراه با براش مخصوص می باشد، ظروفی وارداتی ریکل هم اغلب به این شکل می باشند. اغلب واردات ظروف ریمل شامل ظروف پلاستیکی می باشد اما در برخی موارد ممکن است واردات ظروف ریمل به صورت ظروف فلزی نیز باشد.

واردات ریمل در ایران

به طور معمول از ریمل ها برای تیره تر کردن، بلند کردن، فر کردن و یا ضخیم تر کردن مژه های چشم استفاده می شود. برای این کار از یک براش یا برس مخصوص بهر گرفته می شود. همچنین برخی از ریمل ها در ترکیبات خود دارای موادی هستند که می توانند به عنوان تقویت کننده به رشد مژه ها کمک کند. امروزه ریمل ها در انواع رنگ های گوناگون تولید می گردند اما به شکل سنتی محبوب ترین ریمل به رنگ سیاه است. برخی در آرایش های خاص از ریمل هایی با رنگ های آبی یا سبز یا صورتی استفاده می نمایند. از آنجا که ظروف مواد آرایشی و شکل آن ها می تواند بر مصرف کنندگان اثر گذاشته و آن ها را به خرید محصول ترغیب نماید، واردات ظروف ریمل در ایران هم با توجه به این نکته صورت می پذیرد. یعنی به طور کلی ظروف وارد می شوند که نه تنها کیفیت بالایی برای نگهداری از ریمل ها دارند بلکه باید دارای ظاهر زیبا و جذابی نیز باشند.

تاریخچه

سوابق و نشانه های تاریخی استفاده از ریمل ها را نیز می توان در آثار مصر باستان شناسایی کرد. این آثار نمایانگر آن است که در حدود 4000 سال قبل از میلاد مصریان باستان از ماده ای به نام سرمه استفاده می کردند و به وسیله آن مژه ها و پلک ها و ابروهای خود را تیره و سیاه می کردند. مصریان بر این باور بودند که استفاده از این ماده سیاه می تواند ارواح شیطانی را از آن ها دور سازد. سرمه در آن زمان اغلب از زغال چوب یا دوده تشکیل می شده است و به آن آب و عسل اضافه می شده تا به عنوان نگهدارنده از ترکیب محافظت نماید. پس از مصر باستان استفاده از سرمه در میان امپراطوری های بابل و یونان و روم نیز ادامه یافت. اگرچه پس از سقوط امپراطوری روم استفاده از این ماده آرایشی منسوخ شد اما در خاورمیانه و به خصوص در بین مسلمانان سرمه محبوبیت زیادی دارد. در واردات ظروف ریمل همچنین برای استفاده از سرمه از ظروف مخصوصی استفاده می شود که به آنها سرمه دان گفته می شود. اگرچه سرمه دان ها هنوز هم تولید می شوند اما به عنوان ظروف سنتی و قدیمی و زیبا نیز شناخته می شوند. در دوران ویکتوریایی بار دیگر علاقه خانم ها به استفاده از ماده ای شدت گرفت که بتواند مژه های آن ها بلند و تیره کند. در آن زمان زنان ریمل را از مخلوطی از خاکستر و آب شاه توت تولید می کردند و به مزه های می کشیدند. آن ها برای نگهداری از این ماده ظروف به خصوصی داشتند. اما محصولی که امروزه به عنوان ریمل از آن استفاده می کنیم نوعی ماده شیمیایی است که برای اولین بار از ژله نفتی تازه و زغال سنگ تولید شد و اگرچه تولید آن آلودگی زیادی ایجاد می کرد و ترکیبات آن به مرور زمان تغییر کرد اما این ترکیب را می توان به عنوان پایه ریمل های مدرن دانست. پس از آن تولید و مصرف ریمل در سر تا سر جهان افزایش یافت و این ماده آرایشی به یکی از ملزومات آرایش روزانه در میان افراد مبدل گشت و کارخانه ها و برندهای گوناگونی اقدام به تولید ریمل کردند. در ایران نیز تولیدکنندگان داخلی به دنبال تولید ریمل هایی هستند که بتوانند نیازهای مصرف کنندگان را برطرف سازد اما از آنجا که واردات ظروف ریمل و برس آن نیز در کنار ترکیبات آن اهمیت زیادی دارد، و از آنجا که این ظروف در داخل ایران تولید نمی شود، واردات ظروف ریمل برای تولیدکنندگان محصولات آرایشی و بهداشتی ضروری می باشد.

اطلاعات بیشتر 

پس از اختراع فیلم و عکس و رونق گرفتن سینما و استفاده از ریمل توسط بازیگران زن زیبا، زنان بیشتری نسبت به استفاده از این محصول ترغیب شدند. بازیگران با تیره و ضخیم کردن مژه ها و ابروهای خود ظاهری جذاب پیدا می کردند و افراد عادی نیز در تقلید از آن ها علاقه مند به استفاده از ریمل ها می شدند. در آن زمان محصولات آرایشی و بهداشتی و مواد اولیه آن ها توسط سازمان های غذا و دارو کنترل نمی شد و به همین علت پارافنیلن موجود در ریمل ها باعث سوزش چشم ها می شد و حتی در برخی موارد موجب از بین رفتن بینایی نیز می شده است. پس از این اتفاقات لزوم به وجود آمدن سازمان هایی برای آزمایش مواد تشکیل دهنده محصولات آرایشی و بهداشتی و اثر آنها بر سلامت انسان مشخص شد و نظارت سازمان ها غذا و داروی ایالات متحده آمریکا و اتحادیه اروپا بر این محصولات شکل گرفت. پس از آن استفاده از برخی مواد در ترکیب محصولات آرایشی و بهداشتی بسیار مضر شناخته شد و این مواد ممنوع اعلام شدند. پس از آن ریمل ها با مواد دیگری تولید شدند و تمرکز بر تولید واردات ظروف ریمل و برس های مورد استفاده آن ها نیز افزایش یافت.